با تاریخچه موسیقی هیپ هاپ بیشتر آشنا شوید
موسیقی هیپ هاپ یکی از زیرسبک‌های موسیقی است که به‌طور موازی با فرهنگ هیپ‌هاپ رشد کرده‌است. این نوع موسیقی، از دو بخش اصلی تشکیل شده‌است: رپ (MC) و DJ (میکس‌صدا و اسکرچ). این موارد به همراه رقص برک و گرافیتی (یا دیوارنگاری) چهار بخش خرده‌فرهنگ هیپ هاپ، یک نهضت فرهنگی که توسط جوانان شهری به خصوص توسط سیاهان آمریکا ایجاد شد را تشکیل می‌دهد. در شهر نیویورک، در اوایل دهه ۱۹۷۰. در سال ۲۰۰۶، موسیقی رپ پس از موسیقی کلاسیک دومین موسیقی محبوب در ایالات متحده آمریکا بود.
موسیقی هیپ هاپ، عموماً از یک یا چند خواننده رپ که داستان‌های شبه خود زندگی‌نامه تعریف می‌کنند تشکیل شده است، این داستان‌ها اغلب مربوط به یک همتای خیالی، و به صورت اشعار بسیار ریتمیک پر از تکنیک‌هایی همچون همگونی مصوت‌ها، تجانس آوایی، و قافیه است. خواننده رپ با یک قطعه‌سازی که اغلب از آن تحت عنوان “بیت” یاد می‌شود همراهی می‌شود، این ساز توسط یک دی جی نواخته شده، و توسط یک تهیه‌کننده، یا یک یا چند نوازنده خلق شده‌است.
در ایران، هیپ‌هاپ در ایران در دهٔ ۹۰ میلادی متولد شد؛ به‌طوری‌که جوانان ایرانی ابتدا تنها با رقص هیپ‌هاپ آشنا شدند و سپس با موسیقی و رشته‌های ورزشی هنری مرتبط دیگر مانند اسکیت‌بورد. همچنین با مرور زمان نقاشی گرافیتی نیز در ایران ظهور کرد، اما پر رونق‌ترین بخش از این خرده‌فرهنگ در ایران شامل موسیقی می‌باشد. این سبک پس از از ترور توپاک شکور (۱۹۹۶) و رسانه‌ای شدن نکات مثبت و معضلات این سبک، به صورت گسترده‌تری به نسل جدید جوانان ایران معرفی شد.
در اواخر دهه ۱۳۷۰ خورشیدی موسیقی با فضای هیپ هاپی در یک برنامهٔ تلویزیونی به نام “اکسیژن” در ایران پخش شد. این قطعه توسط شهاب حسینی مجری برنامه خوانده شد و تاحدودی مورد توجه قرار گرفت. تقریباً دو سال بعد از این رخداد، اولین آلبوم رسمی رپ فارسی در ایران توسط شاهکار بینش‌پژوه با نام اسکناس منتشر شد. این آلبوم که در سبک رپ طنز بود و اولین آلبوم رپ فارسی بود که در ایران با مجوز رسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منتشر شد، چندان مورد استقبال واقع نشد.