حتما تا به حال نام شهریار را شنیده‌اید یا یکی از شعرهای او را خوانده‌اید، شاعری که هم به زبان فارسی شعر می‌گفت هم به زبان ترکی. او متولد 11 دی 1285 و نام اصلیش سید محمد حسین بهجت تبریزی است.
شهریار در زمینه غزل‌سرایی بیشتر معروف است اما در سایر سبک‌ها هم‌چون نیمایی، قصیده و … نیز مهارت کافی داشت. روز درگذشت این شاعر نام‌آشنا که برابر با 27 شهریور 1367 است را روز شعر و ادب پارسی نام نهادند. حتی سریالی را با عنوان شهریار از او ساختند که بخشی از زندگیش را به نمایش گذاشته‌است. آرامگاه او در مقبره الشعرای تبریز است که از جاذبه‌های گردشگری تبریز به شمار می‌رود.
از آثاری که از این شاعر به جا مانده می توان به “سلام به حیدربابا” اشاره کرد که این اثر به زبان ترکی بوده و از آثار ادبی برجسته‌ی ترکی به شمار می‌رود.
شهریار ارادت خاصی به امام علی(ع) داشت که در شعر “علی ای همای رحمت” کاملا مشهود است. در ادامه بخش کوتاهی از اشعار او را می‌خوانیم.
چو بستی در به روی من به کوی صبر رو کردم
چو درمانم نبخشیدی به درد خویش خو کردم
چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم در تو
به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو کردم
خیالت ساده دل‌تر بود و با ما از تو یک‌رو‌تر
من این‌ها هر دو با آینه دل روبرو کردم
فشردم با همه مستی به دل سنگ صبوری را
زحال گریه پنهان حکایت با سبو کردم
فرود آ ای عزیز دل که من از نقش غیر تو
سرای دیده با اشک ندامت شست‌و‌شو کردم
صفایی بود دیشب با خیالت خلوت ما را
ولی من باز پنهانی ترا هم آرزو کردم
ملول از ناله بلبل مباش ای باغبان رفتم
حلالم کن اگر وقتی گلی در غنچه بو کردم
تو با اغیار پیش چشم من می در سبو کردی
من از بیم شماتت گریه پنهان در گلو کردم
حراج عشق و تاراج جوانی وحشت پیری
در این هنگامه من کاری که کردم یاد او کردم
ازین پس شهریارا ما و از مردم رمیدن‌ها
که من پیوند خاطر با غزالی مشک مو کردم